یادداشتی از محمود فروزبخش؛
درباره دیگو مارادونا و هویت جمعی
جاوید شو: زندگی شخصی مارادونا بااینکه در مقطعی شکوهمند است اما درست در همان زمان عبرت آموز و مایه تفکر است. بنظر می رسد او در بین انبوهی، تنها مانده و بر اوج و قراری که ایستاده، بی قراری می کند.
به گزارش جاوید شو به نقل از مهر، متن زیر با عنوان «درباره دیگو مارادونا و هویت جمعی» نوشته محمود فروزبخش، پژوهشگر و نویسنده است که به مناسبت دیگو مارادونا درگذشت اسطوره فوتبال جهان نوشته شده است: دیگو در درخشش های دهه هشتادش به سه گروه آبرو و اعتبار بخشید. ۱- او به یک شهر معنا داد. ناپولی بی گمان در آن زمان فقیرترین شهر ایتالیا بود. او وارد باشگاه ناپولی شد و سرانجام توانست این تیم را قهرمان لیگ ایتالیا کند بالاتر از میلان و یونتوس. این روز را مردم ناپولی در خواب هم نمی دیدند چه رسد به آنکه در ادامه تیمشان به رهبری مارادونا، قهرمان یوفا هم شد. مارادونا بار دیگر قهرمانی سری یک ایتالیا را با ناپولی تکرار کرد. در آن روزگار ناپولی، شهر جشن و سراسر غرور و شادی بود. ناپولی پس از مارادونا، شهر دیگری بود و مردمانش معنایی باردیگر از شهر خود یافتند و مناسبات اجتماعی آنان در آینده معنای دیگر یافت. ۲- پیش از این مارادونا توانسته بود در جام جهانی ۱۹۸۶ آرژانتین را قهرمان جام جهانی کند. این برای مردم کشورش خیلی مهم بود البته آنها هشت سال پیش هم قهرمانی جام جهانی را تجربه کرده بودند اما حالا این پیروزی معنای دیگری داشت برای اینکه توانسته بودند انگلیس را شکست دهند. آن هم با دو گل تاریخی مارادونا. یکی با دست و نهایت زیرکی و دیگری با پا و نهایت تکنیک. این پیروزی بی گمان به نام مارادونا نوشته شد. پیروزی بر انگلیس زمانی رخ داد که چند سال پیشترش در عرصه نظامی، انگلیسی ها توانسته بودند آرژانتین را شکست دهند و خفیف کنند. آری این دفعه از پس آن خفت، مارادونا توانست غرور ملی مردمان کشور خودرا بازگرداند. آن روز همه از آنکه آرژانتینی هستند خدا را شکر کردند. ۳- مارادونا به صورتی یک ضد جریان هم محسوب می شد. حتی اگر خودش هم چنین فهمی از کارهایش نداشت. وقتی او یک تنه بر قدرت های اروپایی قدرتش را در زمین فوتبال دیکته می کرد به نمادی تبدیل می شد که به جوانان زیر پرچم استعمار پیام می داد که ما می توانیم و یا حداقل می گفت ما هستیم. ستارگانی که در عالم دنیای مصرف مشهور می شوند گاهی موافق جریان فرهنگی حاکم هستند مانند دیوید بکهام و گاهی در شیوه رفتار و زندگانی خود نوعی بی ساختاری یا طغیانگری را تداعی می کنند. این مخالف خوان ها افراد چه در نهایت کاری از پیش نمی برند اما اثرات روانی خاص خودرا برای دوستداران خود دارند. این پیام بااینکه بزرگ و مهمست اما لزوماً با زندگی شخصی آنان یکسان نیست.
تذکر نهایی: دانستیم که مارادونا در سه سطح شهر، کشور و کل جهان غوغا به پا کرد و جماعت را انسجام عاطفی و حتی معنایی داد. حال سوال اینجاست که چنین شخصی چرا نتوانست به زندگی فردی خود معنا دهد. او زمانی سراغ کوکائین رفت که در اوج این پیروزی ها بود. بدون شک وی در آن زمان مرد شماره یک فوتبال جهان بود. اما چه چیز در زندگی او کم بود که به سمت مواد مخدری رفت. همان قاتل خاموشی که برایش آثار روانی دلپذیری داشت. به راستی جای خالی در زندگی او چه بود؟ زندگی شخصی مارادونا بااینکه در مقطعی شکوهمند است اما درست در همان زمان عبرت آموز و مایه تفکر است. به نظر می آید او در بین انبوهی، تنها مانده و بر اوج و قراری که ایستاده، بی قراری می کند. زیستنی که بااینکه در منظر چشم زیبا اما از برای خود او چشیدنش، تلخ بود.
منبع: جاوید شو
این پست جاوید شو را پسندیدید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب