یادداشتی درباره عكس های سودابه وطن پرست
فرصت مخفی شدن از دیگری ها؟
جاوید شو: دوربین برای عكاس آمیگدال پیام هایش را سریع می فرستد نه وسیله ثبت، كه شنلی برای نامرئی شدن در مقابل جامعه است و در حقیقت دوربین، آمیگدال عكاس است.
خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ، رضا حیرانی: یکی از نمایشگاه های موفق عکس در اواخر سال ۹۸ به گمانم نمایشگاه تصاویر سودابه وطن پرست با عنوان «آمیگدال پیام هایش را سریع می فرستد» بود که در گالری ژاله اجرا شد. همانطور که از اسم مجموعه و دلیل کنار هم نشستن عکس ها پیداست، تمرکز بر ترس از ناشناختگی یا فوبیای تحت نظارت و احاطه بودن کاملاً نمود دارد.
امیل کریپلین روانشناس آلمانی معتقد می باشد در جوامعی که زنان بواسطه فرهنگ غالب، مدام در وضعیت نیاز به پاسخگویی قرار می گیرند یکی از راه های فرار از فشار این وضعیت، پناه بردن به انزوای شخصی است و در این پناه بردن، ذهن ناخودآگاه به دنبال کشف نشانه های حضور دیگری به جهت پیدا کردن منافذ ورود آن به پناهگاه فردی خویش می گردد.
در این عکس ها تکیه کردن هوشمندانه بر حالات چشمان سوژه ها وقتی در کنار انتخاب حرکت نور در عکس ها و از همه مهمتر برجسته کردن قاب های گوناگون در دل عکس ها که انگار سوژه های انسانی احاطه شده در بند قاب های درون محیطی هستند سبب شده عکاس در وضعیت شبح سرگردانِ ناظر، همانند روح احضار شده در موقعیت مکانی ثبت شدن عکس ها قرار بگیرد.
و وقتی این مسئله در کنار عکس تصاویر دیگر عکاس که در آنها سوژه انسانی حضور دارد قرار می گیرد دیگر آنچه برای منِ مشاهده گر اهمیت پیدا می کند این سوال است که عکاس چرا تا این حد خودش را در وضعیت شبحِ مخفیِ ناظر قرار می دهد؟ آیا برای عکاس دوربین فرصت مخفی شدن از دیگری ها نیست؟
به عبارتی در همین مجموعه، آیا برخلاف وضعیت ثبت شده که عکس ها بیان می کنند، سوژه ی گرفتار ترس دیده شدن، نه زنانِ در عکس، بلکه عکاسی است که ما در جایگاه لنز دوربینش در حال مشاهده ایم.
به عبارتی اشباحِ سرگردانِ ناظر، نه عکاس که سوژه های انسانی اند که گویی در موقعیت مکانی عکاس، گاه و بی گاه سرک کشیده و رخ نشان می دهند. ارواح احضار شده ای که گویی خود نیز نمی دانند روح ناظر بر عکاسند یا تحت نظارت او و دوربینش؟ نکته ای که به طور عجیبی من را به یاد فیلم «دیگران» از آلخاندرو آمنابار با بازی نیکول کیدمن انداخت. آنجا نیز معین نمی باشد ارواح احضار شده کدامند و زندگانِ ناظر کدام.
و این مسئله وقتی در تجربیات مختلف عکاس تکرار می شود، ذهن را به این سمت می برد که دوربین برای عکاس نه وسیله ثبت، که شنلی برای نامرئی شدن در مقابل جامعه است و در حقیقت دوربین، آمیگدال عکاس است.
وسیله ای که با آن منافذ ورود دیگری ها به پناهگاه امن شخصی اش را کشف و می بندد و به راستی که دوربین، آمیگدالی ست که پیام هایش را سریع می فرستد.
منبع: جاوید شو
این پست جاوید شو را پسندیدید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب