نگاهی اجمالی به صنایع فرهنگی هندی ها
فرهنگ و رسانه در كشوری كه 22 زبان محلی را به رسمیت می شناسد
به گزارش جاوید شو هندی زبان رسمی در كشور هند است، اما زبان انگلیسی هم برای مقاصد اداری به كار گرفته می شود. قانون اساسی هند همینطور ۲۲ زبان ناحیه ای را به رسمیت می شناسد. فرهنگ گفت وگویی در هند رواج دارد.
خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ: وابستگی فرهنگی ایران در بمبئی
نام محلی هندوستان بر مبنای یک افسانه اساطیری بهارات (Land of Bharat) است. این سرزمین کوه های رفیع و رودخانه های بزرگ با جلگه های پهناور و فلات های عظیم دارد و در منطقه جنوب آسیا با وسعتی معادل ۳۲۸۷۲۶۳ کیلومتر مربع واقع شده است. این کشور از نظر وسعت ششمین در جهان است و به صورت طبیعی به شکل شبه قاره ای است که از شمال به بلندترین رشته کوه های جهان هیمالیا و از جنوب به اقیانوس هند منتهی می شود. طول مرزهای خاکی هند ۱۲۷۰۰ کیلومتر است. چین، بوتان و نپال در شمال، پاکستان در شمال غرب، میانمار در شمال شرق هماسیگان هند هستند. همینطور بنگلادش که تمامی خاک آن به استثنای بخش کوچکی که در همسایگی میانمار قرار دارد بوسیله سرزمین هند محاصره شده و سریلانکا هم از همسایگان هند هستند.
زبان یک بنیاد اجتماعی و انعکاسی از فرهنگ اقوام است که در طول حوادث تاریخی کمابیش اصطلاحات خویش را تغییر دهد. شبه قاره دارای جمعیتی بیشتر از یک میلیارد و دویست میلیون نفر است و امروزه زبان رسمی کشور هند، هندی است، زبان انگلیسی هم برای مقاصد اداری به کار گرفته می شود. قانون اساسی هند همینطور ۲۲ زبان ناحیه ای را به رسمیت می شناسد. علاوه بر زبان های رسمی در این کشور ۸۴۴ زبان غیر رسمی و لهجه هم شناخته شده است. زبان هندی با عنایت به تعدد فرهنگ ها و لهجه های مختلف همواره تحت تأثیر فرهنگ های همجوار خود در خلال قرون و اعصار بوده است. همچون این زبان ها، اردوست که در خلال قرون ۱۸ و ۱۷ میلادی، در نتیجه ارتباط زبانی هندوان با مسلمانان بوجود آمده و البته ایجاد آن نیاز زمان بود. این زبان اختلافات متقابل را در هنگام سخن گفتن کم کرده و به هندوان و مسلمانان کمک کرد تا یکدیگر را بهتر درک کنند.
در نیمه اول قرون وسطی بخصوص در زمان سلطه مغول ها، زبان فارسی مقام و موقعیت والایی را در هند دارا بود. ادبیات فارسی آن دوره بیشتر بدلیل حمایت های رسمی و مردمی، دوران شکوفایی خویش را می پیمود. در طول حکومت مسلمانان در هند بیشتر آثار زبان قدیمی سانسکریت به فارسی ترجمه شد و فراموش نکنیم زبان فارسی زبان رسمی و دیوانی هند بود. ورود منظم گروه های ایرانی و ترک به هند و تماس روزمره آنها با هندیان به درک و شناسایی متقابل زبان ها منجر گردید. زبان فارسی تا مدت هشتصد سال زبان رسمی هند بود اما بعد از سقوط سلسله گورکانیان و آمدن استعمارگران این زبان به تدریج جای خویش را به انگلیسی داد. امروزه زبان فارسی در هند رو به زوال است و گروه اندکی از جمعیت انبوه هند به فراگیری این زبان اقبال نشان می دهند و سالانه هم از جمعیت آنها هم کمتر می شود. دلیل آنرا هم باید در کاربردی نبودن و نبود فرصت های شغلی دربهره گیری از این زبان جست وجو کرد. دانشجویان تاریخ برای یادگرفتن بعضی از اصطلاحات و شناخت موضوعات درسی تنها به دوره ای کوتاه مدت اقبال نشان می دهند و تعداد مراکز علمی ایران هم در این حوزه رشدی نداشته است. البته باید اظهار داشت که سیاست دولت هند هم مبتنی بر رواج زبان هندی به جای زبان های دیگر حتی اردو است. افزون بر آن زبان انگلیسی به طور عام و رایج است و اغلب مردم بدان تکلم می کنند. شایان ذکر است که نزد بسیاری بخصوص مسلمانان این نگرانی وجود دارد که با اعمال سیاست های دولت در مورد ترویج زبان هندی، زبان و ادبیات اردو اهمیت و گستردگی خویش را به مرور از دست دهد.
سابقه روزنامه نگاری و کار مطبوعاتی در هند به سال ۱۷۸۰ باز می گردد. در دوران استقلال نقش روزنامه ها و جراید کثیرالانتشار در بالا بردن اطلاعات و آگاهی های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی مردم کاملاً مشهود بود. چاپ اغلب نشریات هند مربوط به دوران بعد از استقلال این کشور می شود و ۹۵.۷ درصد روزنامه ها بعد از سال ۱۹۴۶ شروع به کار کرده اند. در قانون اساسی هند، حق آزادی بیان برای همه مردم محفوظ است و این حق در مورد مطبوعات هم تعمیم داده می شود. اما به دلایلی مانند امنیت کشور، اهانت به رای دادگاه ها و غیره مجلس حق دارد که این آزادی را محدود کند. در سال های ۸۰ ۱۹۷۹ دو انجمن مطبوعاتی هم تشکیل شد که در جهت ارتقاء و پیشبرد امکانات مطبوعات و روزنامه نگاران تلاش کردند. در تاریخ ۳۱ دسامبر ۱۹۹۶ تعداد کل روزنامه ها و جراید ۳۹۱۴۹ بود. بر مبنای آمارهای موجود در سنوات گذشته این تعداد به بیشتر از ۱۰۵ هزار روزنامه و جراید در زبان های مختلف چاپ و منتشر می شود و بر مبنای مطالعات و پژوهش های انجام گرفته نزدیک به دو میلیون مقاله روزانه که بیشتر به موضوعات روز و سیاسی است به چاپ می رسد. باید اظهار داشت که روزنامه تایمز آف ایندیا یکی از پرتیراژترین روزنامه در جهان است و روزانه در حدود بیشتر از دو میلیون و ششصد هزار کپی در این مرکز به چاپ می رسد و در اختیار خوانندگان قرار می گیرد.
شاید یکی از حیاتی ترین و مهمترین نقش های ارتباطی را در هند چه در زمینه توسعه و ایجاد اطلاعات فرهنگی، اجتماعی و سیاسی، اقتصادی و چه در زمینه امور آموزش و ایجاد ارتباط ملی بین توده مردم، رادیو و تلویزیون و سینما ایفا می کند اما باید توجه داشت که در سال های اخیر و با عنایت به گسترش استفاده از گوشیهای هوشمند و افزایش کاربران آن شبکه های اجتماعی و اطلاع رسانی همچون فیسبوک، واتس آپ، اینستاگرام و… جایگاه مخصوص میان اعضای خانواده باز کرده است و هر روز به تعداد آنها افزوده شده است ولی با این وجود هنوز تعداد کثیری از شنوندگان و بینندگان برنامه های رادیو و تلویزیون هستند. سینمای هند با وجود رشد شبکه های اجتماعی همچنان جایگاه ویژه ای میان آحاد جامعه هند دارد. تولیدات فرهنگی و سینمایی شبه قاره در جایگاه دوم بعد از ایالات متحده قرار داده است و صنعت سینمای بالیوود سالانه بیشتر از ۱۹۸۰ فیلم و سریال برای گیشه های سینما و تلویزیون تولید می کند و خیلی از مردم جهان هم طرفدار آثار این صنعت هستند. با عنایت به این محبوبیت در ۹۰ کشور مختلف، آثار سینمایی هند را به صورت مستمر اکران می کنند که همچون آنها می توان به چین، پاکستان، مصر، لهستان، افغانستان و… اشاره نمود. آمار خاصی در مورد اکران فیلم ها با عنایت به حجم بالای آنها موجود نیست.
هند بعنوان یکی از گهواره های تمدن جهان با قدمت در گیتی و پهناور دارای چهره های جهانی و کارخانجات با تولیدات جهانی است. در این کشور بزرگ شخصیت های سینمایی همچون شاهرخ خان، سلمان خان، امیتاباچان و… در تمامی گیتی محبوب هستند و علاوه بر این کارخانجات بزرگ همچون موسسه سرم هند (فعال در تولید دارو)، شرکت رایلنس (شرکت بزرگ متعلق به موکش امبانی)، شرکت جی یو دیجیتال (متعلق به موکش امبانی)، گروه صنعتی تاتا متعلق به خانواده تاتا، گروه صنعتی گودرج متعلق به گودرج در تمام جهان معروفند.
ایرانیان و مردم شبه قاره هند در اصل نژاد آریایی هستند. این دو کشور به حکم قدمت تمدن خود در قاره آسیا رهبری فرهنگی این منطقه را هم دارا بوده اند. در خلال حکومت پادشاهان مسلمان در هند دانشمندان و شعرا و ادبا بسیاری به فرهنگ و علوم هند روی آورده اند و خیلی از آثار پرارزش از زبان سانسکریت به زبان فارسی برگردان شد که همچون آنها می توان به کتاب های حماسی هندی، کلیله و دمنه و… اشاره نمود. در زمان سلطه بریتانیا بر این کشور، مناسبات ایران و هند در حقیقت، جزئی از روابط سیاسی ایران و انگلستان بود و بعد از استقلال هند در سال ۱۳۲۶ شمسی سرکنسولگری ایران در دهلی تبدیل به سفارت و در ۲۴ اسفند ۱۳۲۸ قرارداد مودت میان دو دولت منعقد شد. البته در زمان پهلوی قرارداد فرهنگی هم میان دو کشور به امضا رسید که نتیجه آن تاسیس خانه فرهنگ ایران بود و این خانه فرهنگ بعنوان نخستین خانه فرهنگ ایران در کل دنیا به حساب می آید و تابحال توانسته با تشکیل کلاس های زبان فارسی نسبت به زنده نگه این زبان در شبه قاره کارهای موثری انجام دهد و افزون بر آن سالانه با برگزاری نمایشگاه ها و جشنواره های فیلم مردم هند را با فرهنگ والای ایران زمین آشنا کند.
این پست جاوید شو را پسندیدید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب