تاملاتی فرهنگی در باب اربعین امسال -۲
نفوذ كارمندمآبی ایرانی تا موكب های دولتی
جاوید شو: جلوه های درخشان اربعین امسال گاه و بیگاه با تماشای روحیه كارمندمآب ایرانی غبار می گرفت. راهپیمایی اربعین بسیار بزرگ است و ناراستی هایش هم به همان ترتیب بزرگ می شود. بااینكه محدود باشد.
خبرگزاری مهر- گروه فرهنگ- فاطمه كریمی؛ یكی از درخشان ترین جلوه های افتخارآمیز زندگی بشر در دوران ما رقم خورده است. در شرایطی كه آتش خشم و كینه منطقه غرب آسیا را برداشته است و هر روز خبر درگیری، جنگ و كشته شدن تعداد زیادی از انسان ها در صدر اخبار رسانه ها قرار می گیرد، در حداكثر ۲۰۰ كیلومتر از خاك سرزمین رنج كشیده عراق، انگار بشریت به دوران امت واحده وارد شده است.
اگر پدیده اربعین را با عقل حسابگر و منطق استدلالی بررسی نماییم در حقش ستم كرده ایم. درمنطق چه كسی میگنجد كه وجه قابل توجهی از درآمدش به همراه خانه و وقت و خانواده اش را وقف كسانی كند كه هیچ اشتراك منافعی با او ندارند. غریبه هایی از كشورهای مختلف كه حالا به واسطه هدفشان، زیارت امام حسین، هویت جدیدی پیدا كرده اند و بنا بر این هویت جدید اصالت و ارزش متفاوتی با یك مسافر عادی دارند. مسافران خاك عراق به واسطه كلمه "زائر" برای عراقی ها، نوعی موهبت الهی محسوب می شوند كه پذیرایی هرچه بیشتر و بهتر از انها مدال افتخاری بر سینه عراقی هاست. بی تمنا، بخشیدن، فقط برای ابراز همراهی با ولیِ خدا؟بدون هیچ چشم داشتی؟ انگار هرچه بیشتر از خودشان بردارند بیشتر می شوند. معادله ای كه هر چقدر از آن كم شود، بیشتر شود، در عقل حسابگر نمیگنجد و پاسخ آن محبت عظیمی است كه زبان مشترك همه مردم در این راهپیمایی شده است.
نام اباعبدالله (ع) آنقدر عظیم است كه تمام جهان را مجذوب خود كرده است و طبیعتا ما ایرانیان هم كه از مدعیان این محبت عظیم هستیم از این قافله ابراز محبت عقب نمانده ایم. البته كه مصادیق ابراز علاقه مردم ما به سیدالشهدا هم در حساب عقل نمیگنجد. طبیعی است كه هر قومی به طبع فرهنگ خود، آیین ویژه ای داشته باشد. اما آنچه موجب تاسف در این روند عظیم و مبارك می شود، ردپای فرهنگ های زائد و بی ریشه شهری است كه در این میان نه چندان زیاد اما به چشم می خورد.
این سمت مرز هر چقدر بیشتر به شهرها نزدیك می شویم، معادلات منطقی تر می شوند. ما حساب كتاب می نماییم، كم وزیاد می نماییم كه به هركس فقط یكی برسد، یا اگر دونفریم سه تا غذا بگیریم، شاید شام گیرمان نیاد....!
اما به عراقی ها كه می رسیم اوضاع متفاوت است؛ مسیرپیاده روی تداعی كننده بهشت است؛ آنجا كه می فرماید هر آنچه چه دلخواهتان باشد برایتان حاضر است. این مسیر حكم دستگاه اعداد موهومی را دارد كه غیرقابل شمارش است و بی حد. اما در این راه اگر به سمت برخی موكبهای ایرانی وابسته به اركان دولتی راه كج كنید گویی وارد دستگاه اعداد صحیح می شوید، همه چیز كنتور می اندازد و شمارش می شود.
تفاوت موكبهای ایرانی و عراقی درست به اندازه ایران و عراق پررنگ است. موكب های عراقی با عراق فرق دارند اما برخی موكبهای ایرانی دقیقا مثل اداره های دولتی عمل می كنند!
از اینجا به بعد شما از مقام زائر به درجه ارباب رجوع تنزل پیدا میكنید. اندازه یك نفر سهم دارید. برای دریافت پتو وجای خواب باید مدتها رایزنی كنید و از قبل آشنا داشته باشید. باید فقط یك غذا بگیرید و اگر برای فرزند كوچكتان كه در كالسكه خواب است غذای اضافه بخواهید با چشم دیگری به شما نگاه می كنند. گویا اصل بر عدم اعتماد است.
به این ترتیب است كه در بعضی موكب های دولتی شما صحنه های اشنا زیاد خواهید دید. صبحانه خوردن های طولانی، جوابهای سربالا، پاسكاری های مداوم و تمام شدن همه چیز و الخ. اینجا میزبانان شما كارمندهای اداره جات دولتی اند كه حتما با عنایت اباعبدالله (ع) به درجه خادمی نائل شده اند، اما ذهنیت خودرا حفظ نموده اند.
افرادی كه تربیت یافته نظام اداری_نفتی هستند، ساعت كار مفیدشان زیر ده دقیقه در روز است. كندند و همیشه منتظر دستور بالایی و آشنا برایشان حكم مهمترین سند را دارد. حالا نظام ارزشیِ ذهن این عزیزان این چنینی باید دو هفته متفاوت عمل كند، بیشتر خدمات بدهد، وسیع تر بخشش كند، تبعیض قائل نشود و ارباب رجوع (زائر) را تكریم كند با كرامتی در شأن اباعبدالله (ع). اما این چقدر امكان پذیر است؟ تجربه این چند سال نشان میدهد كه بااینكه البته با معجزه محبت امام حسین این اتفاق تا حدی افتاده، اما بعضی برخوردهای كوچك نشان میدهد سیستمی كه رهبران آن با زد و بند و رابطه و نفت خواری و نامه نگاری مانوس اند، حتی زیر پرچم اربعین، كه تجمع غیرقابل شمارش هاست.، باز هم به فكر حساب كتاب اند.
علاوه بر آن بااینكه بی انصافی است كه در نیت خیر این مواكب و بانیان آنها شك نماییم، اما از طرفی رقابت تنگاتنگ تولیت های این مواكب باهم و توجه زوار ایرانی به انها، عراقی ها را بر آن میدارد كه باب میل زوار ایرانی عمل كنند كه بدین سان اصالت خودرا از دست میدهند و آلوده ی فرهنگ غلط مواكب ایرانی می شوند.
در صورتی كه تعامل افراد جامعه در پدیده اربعین، خیلی شبیه به آرمان شهر پس از ظهور است، جایی كه هدف، زبان مشترك انسانهاست و منفعت شخصی عامل ارتباط افراد جامعه نیست. شاید درمانِ مسمومیت فرهنگ اداریِ حاكم بر ما هم، همین روحیه تكریم باشد!
منبع: جاوید شو
این پست جاوید شو را پسندیدید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب