رادیومهر، روی موج تاریخ؛
ماجرای قیام بردگان در آمریكا، من رویایی دارم
به گزارش جاوید شو یك سخنرانی عمیق و پرشور می تواند معادلات همیشگی یك جامعه را هم زیر و رو كند. در این پادكست رادیومهر از یك سخنرانی تاریخی ضد نژادپرستی صحبت می كنیم: من رویایی دارم از مارتین لوتركینگ.
دریافت 4 MB
مجله مهر: جنبش آزادی خواهی سیاهپوستان امریكا از سال ۱۹۵۵ شروع شد؛ وقتی یك زن سیاهپوست به نام «رزا پاركس» از دادن صندلی اش به مرد سفید پوستی كه تازه سوار اتوبوس شده بود، خودداری كرد و به سبب بی احترامی به قانون مقررات نژادی توسط پلیس امریكا بازداشت، جریمه و انگشت نگاری شد.
در اعتراض به این توهین، كشیش جوانی به نام «مارتین لوتركینگ» كه بعدها رهبری «جنبش مدنی سیاهان» را بر عهده گرفت، استفاده سیاهان از اتوبوس را در سراسر امریكای شمالی تحریم كرد و این تحریم توسط دوازده میلیون سیاهپوست امریكایی رعایت شد؛ تا اینكه در اواخر همان سال دادگاه عالی ایالات متحده، تبعیض میان سفید و سیاه را در كشور ممنوع اعلام نمود. پلیس در حال انگشت نگاری رزا پاركس به سبب زیرپاگذاشتن تبعیض نژادی
كینگ جوان، رهبری جنبش تحریم سیاهپوستان را برعهده گرفت و بعنوان یك فعال مبارزه با تبعیض نژادی در سرتاسر ایالات متحده امریكا مشهور شد.
«رویایی دارم» (به انگلیسی: I Have a Dream) نام یك سخنرانی ۱۷ دقیقه ای از مارتین لوتركینگ است كه چنین روزی در ۲۸ اگوست ۱۹۶۳ در گردهمایی بزرگ طرفداران تساوی حقوق سیاه پوستان و سفیدپوستان انجام شد. آن روز ۲۵۰۰۰۰ نفر در مقابل بنای یادبود لینكلن در واشنگتن دی سی پای حرف های وی نشسته بودند. «رویایی دارم» از مهم ترین و مشهورترین سخنرانی ها در تاریخ امریكاست.آن روز نزدیك ۲۵۰۰۰نفربرای شنیدن رویای لوتركینگ دور هم جمع شدند.
او در این سخنرانی كه در آن عبارت «رؤیایی دارم» تكرار می شد، از آرزوهایش می گوید و امیدوار بود كه زمانی در امریكا طبق مرام و آرمانش زندگی كند و تحقق مساوات و برابری ذاتی انسان ها را به چشم ببیند. لوتركینگ در مبارزه ضد نژادپرستی از تعالیم مسیح، آبراهام لینكلن و مهاتما گاندی پیروی می كرد.۲۰۱۸- پنجاهمین مراسم بزرگداشت مارتین لوتركینگ
بخشی از متن سخنرانی لوتركینگ در پارك ملی واشنگتن دی سی در ۲۸ آگوست ۱۹۶۳ به شرح زیر است:
«رویای من این است كه روزی این كشور به پا می خیزد و به معنای واقعی اعتقادات خود جان می بخشد: «ما این حقیقت را كه همه انسان ها برابر خلق شده اند آشكار و بدیهی می دانیم.»
رویای من این است كه روزی فرزندان برده های پیشین و فرزندان برده داران پیشین بر فراز تپه های سرخ جورجیا كنار هم سر میز برادری خواهند نشست.
رویای من این است كه سرانجام روزی ایالتی مانند می سی سی پی، ایالتی كه در آتش بیدادگری می سوزد، در آتش تعدی می سوزد، به واحه آزادی و عدالت بدل خواهد شد.
رویای من این است كه چهار فرزند كوچكم روزی در كشوری زندگی خواهند كرد كه آنها را نه به جهت رنگ پوست، كه با درونمایه ی شخصیتشان داوری خواهند كرد.
«من امروز رویایی دارم!
رویای من اینست كه سرانجام روزی دره ها بالا خواهند آمد و تپه ها و كوه ها پایین خواهند رفت، ناهمواری ها هموار خواهند شد و ناراستی ها راست؛ جلال خداوند آشكار خواهد شد و همه ابنای بشر با هم به تماشای آن خواهند نشست.
این امید ماست. این باوری است كه با خود به جنوب می برم. با این باور ما خواهیم توانست از كوه های ناامیدی سنگ امید بتراشیم. با این باور خواهیم توانست هیاهوی ناسازگاری كشورمان را به همنوایی زیبایی از برادری بدل نماییم. با این باور خواهیم توانست با هم كار نماییم، با هم دعا نماییم، با هم مبارزه نماییم، با هم به زندان رویم، با هم از آزادی دفاع نماییم، مطمئن از اینكه سرانجام روز آزادی مان فراخواهد رسید....»
این پست جاوید شو را پسندیدید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب